Czubajka czerwieniejąca (Chlorophyllum rhacodes (Vittad.) Vellinga) to gatunek grzyba z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae), który występuje w Europie, Ameryce Północnej, Azji i Australii. Grzyb ten jest ceniony przez miłośników zbieractwa, jednak należy do grzybów trudnych do odróżnienia od innych podobnych gatunków.
Czubajka czerwieniejąca to grzyb jadalny, ale nie można jej traktować lekceważąco, ponieważ zawiera substancję muskarynę, która może powodować poważne skutki zdrowotne, takie jak zaburzenia widzenia, drgawki i zaburzenia rytmu serca. Dlatego przed zjedzeniem czubajki czerwieniejącej należy dokładnie sprawdzić, czy jest to właśnie ten gatunek i czy jest on odpowiednio przygotowany do spożycia.
Czubajka czerwieniejąca ma charakterystyczny kapelusz o średnicy od 8 do 20 cm, który w młodości jest stożkowaty, a później spłaszczony, czasem z lekkim garbem. Kapelusz jest barwy od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, z drobnymi łuskami, a w okresie wilgotnym pokryty jest śluzowatą warstwą. Blaszki są białe, a u starszych okazów stają się zielonkawe. Trzon ma wysokość od 10 do 20 cm, jest biały i ma podłużne łuski na całej długości. Charakterystyczną cechą czubajki czerwieniejącej jest to, że po uszkodzeniu tkanek grzyba traci ona białą barwę, a staje się czerwonawa, zwłaszcza w dolnej części trzonu.
Czubajka czerwieniejąca jest grzybem saprotroficznym, co oznacza, że żywi się martwym materiałem organicznym, takim jak resztki roślinne, ściółka leśna czy obumarłe drzewa. Występuje na terenach leśnych, w parkach, na łąkach i pastwiskach. Grzyb ten można spotkać od lata do jesieni.
W Polsce czubajka czerwieniejąca jest uważana za gatunek rzadki i wymagający ochrony, dlatego jej zbieranie jest zabronione. Warto jednak zdobyć wiedzę na temat tej fascynującej rośliny, ponieważ jej pojawienie się w lesie może być ciekawym i rzadkim zjawiskiem.